Ünlü Şairlerin Şiirlerinden Kardeşlik Sözleri

 Ünlü Şairlerin Şiirlerinden Kardeşlik Sözleri

Kardeşlik, belki de şu sıralar en çok ihtiyacımız olan duygulardan biri. 

Bize kardeşlik kavramını hatırlatan, Nazım Hikmet, Cemal Süreya, Ahmed Arif başta olmak üzere edebiyatımızın önemli şairlerinin şiirlerinden kardeşlik sözlerini derledik.

1. Davet, Nazım Hikmet (1902 -1963)

İbrahim Çallı (1882 – 1960), Harman, 1928

Dörtnala gelip Uzak Asya’dan

Akdeniz’e bir kısrak başı gibi uzanan

bu memleket, bizim.

Bilekler kan içinde, dişler kenetli, ayaklar çıplak

ve ipek bir halıya benzeyen toprak,

bu cehennem, bu cennet bizim.

Kapansın el kapıları, bir daha açılmasın,

yok edin insanın insana kulluğunu,

bu dâvet bizim….

Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür

ve bir orman gibi kardeşçesine,

bu hasret bizim…

2. Anadolu, Ahmed Arif (1927 – 1991)

Neşet Günal (1923 – 2002), Sorum III – Sorun, 1991

Beşikler vermişim Nuh’a

Salıncaklar, hamaklar,

Havva Ana’n dünkü çocuk sayılır,

Anadolu’yum ben,

Tanıyor musun?

Utanırım,

Utanırım fıkaralıktan,

Ele, güne karşı çıplak…

Üşür fidelerim,

Harmanım kesat.

Kardeşliğin, çalışmanın,

Beraberliğin,

Atom güllerinin katmer açtığı,

Şairlerin, bilginlerin dünyalarında,

Kalmışım bir başıma,

Bir başıma ve uzak.

Biliyor musun?

Binlerce yıl sağılmışım,

Korkunç atlılarıyla parçalamışlar

Nazlı, seher-sabah uykularımı

Hükümdarlar, saldırganlar, haydutlar,

Haraç salmışlar üstüme.

Ne İskender takmışım,

Ne şah ne sultan

Göçüp gitmişler, gölgesiz!

Selam etmişim dostuma

Ve dayatmışım…

Görüyor musun?

Nasıl severim bir bilsen.

Köroğlu’yu,

Karayılanı,

Meçhul Askeri…

Sonra Pir Sultanı ve Bedrettini.

Sonra kalem yazmaz,

Bir nice sevda…

Bir bilsen,

Onlar beni nasıl severdi.

Bir bilsen, Urfa’da kurşun atanı

Minareden, barikattan,

Selvi dalından,

Ölüme nasıl gülerdi.

Bilmeni mutlak isterim,

Duyuyor musun ?

Öyle yıkma kendini,

Öyle mahzun, öyle garip…

Nerede olursan ol,

İçerde, dışarda, derste, sırada,

Yürü üstüne üstüne,

Tükür yüzüne celladın,

Fırsatçının, fesatçının, hayının…

Dayan kitap ile

Dayan iş ile.

Tırnak ile, diş ile,

Umut ile, sevda ile, düş ile

Dayan rüsva etme beni.

Gör, nasıl yeniden yaratılırım,

Namuslu, genç ellerinle.

Kızlarım,

Oğullarım var gelecekte,

Her biri vazgeçilmez cihan parçası.

Kaç bin yıllık hasretimin koncası,

Gözlerinden,

Gözlerinden öperim,

Bir umudum sende,

Anlıyor musun?

3. Öldürmeyeceksin, Necati Cumalı (1921 – 2001)

Şeref Akdik (1899 – 1972), Çini Yapanlar, 1956

Dinlerin buyruğuydu

Öldürmeyeceksin

Tapınaklarda çaktılar çarmıhları

Elleri kanlı camilerden çıktılar

Kalem kırdılar yargı yerlerinde

Peygamberlerini dinlemediler

Kudurgan dalgalar

Tekneleri yutar denizlerde

Çöllerden esen yeller

Ekinleri kurutur

Bil ki umut yeşildedir

Yenilmeyen yeşilde

Benim küçük serçem

Kanaryam bülbülüm

Kuru dal çalı diken

Konmuş ötersin

Öt sen, öt, kardeş sesin

Sulara rüzgârlara karışsın

Zalim ürksün sağır işitsin

Öldürmeyeceksin!

4. Acıyı Bal Eyledik, Hasan Hüseyin Korkmazgil (1927 – 1984)

Turgut Zaim (1906 – 1974), Buğday

damda birlikte yatmışız

öküzü hoşça tutmuşuz

koyun değil şu dağlarda

san kendimizi gütmüşüz

hor baktık mı karıncaya

kırdık mı kanadını serçenin

vurduk mu karacanın yavrulusunu

ya nasıl kıyarız insana

sen olmasan öldürmek ne

çürümek ne zindanlarda

özlem ne ayrılık ne

yokluk ne yoksulluk ne

ilenmek ne dilenmek ne

işsiz güçsüz dolanmak ne

gün gün ile barışmalı

kardeş kardeş duruşmalı

koklaşmalı söyleşmeli

korka korka yaşamak ne

kahrolasın demiyorum

kahrolma da

gör beni

kanadık toprak olduk

çekildik bayrak olduk

döküldük yaprak olduk

geldik bugüne

ekmeği bol eyledik

acıyı bal eyledik

sıratı yol eyledik

geldik bugüne

ekilir ekin geliriz

ezilir un geliriz

bir gider bin geliriz

beni vurmak kurtuluş mu

kör olsanı demiyorum

kör olma da

gör beni

5. Memleket İsterim, Cahit Sıtkı Tarancı (1910 – 1956)

Yalçın Gökçebağ (1944 – ), At Arabası, 1989

Memleket isterim

Gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun;

Kuşların çiçeklerin diyarı olsun.

Memleket isterim

Ne başta dert, ne gönülde hasret olsun;

Kardeş kavgasına bir nihayet olsun.

Memleket isterim

Ne zengin fakir, ne sen ben farkı olsun;

Kış günü herkesin evi barkı olsun.

Memleket isterim

Yaşamak, sevmek gibi gönülden olsun;

Olursa bir şikayet ölümden olsun.

6. Dünyaca, Fazıl Hüsnü Dağlarca (1914 – 2008)

Hüseyin Avni Lifij (1886 – 1927), Kale Dibinde Mezarlı Yaşam

Burda, Hindistan’da, Afrika’da,

Her şey birbirine benzemektedir.

Burda, Hindistan’da, Afrika’da,

Buğdaya karşı sevgi aynı,

Ölüm önünde düşünce bir.

Nece konuşursa konuşsun,

Anlaşılır gözlerinden dediği.

Nece konuşursa konuşsun,

Benim duyduğum rüzgarlardır,

Dinlediği.

Biz insanlar ayrı ayrı kalmışız,

Bölmüş saadetimizi çizgisi yurtların;

Biz insanlar ayrı ayrı kalmışız,

Gökte kuşların kardeşliği,

Yerde kurtların.

7. Buz Üstüne Yazılan Şiir, Ahmet Erhan (1958 – 2013)

Nuri İyem (1915 – 2005), Kadın Portresi, 1975

Buz üstüne yazmak isterdim

Bütün bu şiirleri

Üç beş gün öyle kalır

Sonra erir giderdi.

Kaybolursa da ne çıkar

Yazılmış o kadar şiir

Onca acı, tedirginlik

Bir avuç su oluverir.

Buz üstüne yazmak isterdim

Bütün bu şiirleri

Ya da denizin yaladığı

Bir kıyıya bırakmak…

Boğulup gitsin sesim

Uçsuz bucaksız bir koroda

Duyulmayacaksa silah sesleri

Girdiğimiz her sokakta.

Çektiğimiz bunca acıyı

Varsın hiç bilmesin çocuklar

Barışa, kardeşliğe dair

Yarın nice şiir yazarlar.

Buz üstüne yazmak isterdim

Bütün bu şiirleri

Ve sonra çekip gitmek

Dalgın bir cırcır böceği gibi.

8. Ormanız Biz, Rıfat Ilgaz (1911 – 1993)

Fikret Otyam (1926 – 2005), Otyam’ın Fırçasından

Yaşayıp gidiyoruz bir arada

Meşe, çam, köknar, kayın…

Bırakın kirli kentlerinizi,

Biraz da aramızda yaşayın!

Varsın derinde olsun köklerimiz

Yükselmek için yarış bizde.

Görülmüş mü ağacın ağaca kıydığı,

Sevgiyle yaşamak barış bizde!

Mutluyuz birlikte yaşamaktan

Meşe, çam, köknar, kayın…

Sarılın toprağınıza bir çınar gibi

Bize de kendinize de kıymayın.

Ne demiş en büyük ozanımız

Neden kulak vermiyorsunuz sesine

Bir ağaç gibi hür yaşayın dememiş mi,

Ve bir orman gibi kardeşçesine?

9. Bellum Omnium Contra Omnes, Ataol Behramoğlu (1942 – )

Namık İsmail (1890 – 1935), Harman, 1923

Soruyu yeniden

Ve şöyle sormalı:

Sevgiye, iyiye

Barışa kim karşı?

Emeğinin

Hakkını alan

Ne çıkar umar

Savaştan?

Dünyayı ortakça

Kardeşçe üreten

Ne yarar umar

Kötülükten?

Şimdi değiştirip

Bu kavramları

Yeniden ve şöyle

Söylemek olası:

Emekçi insan var, barıştan yana

Dünyayı kardeşçe yaratan, üreten..

Ve kurtlar – savaşta çıkarları…

Vurarak, kırarak, ezerek sömüren…

10. Yarımada, Cemal Süreya (1931 – 1990)

İbrahim Balaban (1921 – ), Köylü Kadın, 1988

Biz kırıldık daha da kırılırız

Ama katil de bilmiyor öldürdüğünü

Hırsız da bilmiyor çaldığını

Biz yeni bir hayatın acemileriyiz

Bütün bildiklerimiz yeniden biçimleniyor

Şiirimiz, aşkımız yeniden,

Son kötü günleri yaşıyoruz belki

İlk güzel günleri de yaşarız belki

Kekre bir şey var bu havada

Geçmişle gelecek arasında

Acıyla sevinç arasında

Öfkeyle bağış arasında

Biz kırıldık daha da kırılırız

Doğudan batıya bütün dünyada

Ama kardeşin kardeşe vurduğu hançer

İki ciğer arasında bağlantı kurar

Büyür, bir gün, zenginleşir orada

Çünkü Ali’yi dirilten iksir de saklı

Hasan’a sunulmuş ağuda,

Granitin de olur bir okyanus diriliği,

Nehirler daha uysal akar,

Bir çiçek nasıl açıyorsa kendiliğinden

Bir kuş nasıl uçuyorsa

Öyle sever, çalışır insan,

Kıraçlar çarptıkça dağlara

Gül göçürür şafağından

Doğanın altın şafağından

İnsanın altın şafağından

Tarihin altın şafağından

Biz kırıldık daha da kırılırız

Kimse dokunamaz bizim suçsuzluğumuza.

11. Alıcı Kuş, Arif Damar (1925 – 2010)

Turgut Atalay (1918 – 2004), Kadınlar, 1995

Vurur düşlerine ozanın

Güneş kızgınlığından birkaç ağustos

Birkaç ağaç

Yüksek ormanlar kuytusundan

Kardeşliğin alıcı kuşu

Kalkar konar

Köylü

Biçer ayrık otlarını ayırır başaklardan

Kalkar konar

Kardeşliğin alıcı kuşu

İşçi

Tutar ucundan en acar biçimlerin

Sürer

Bin başıboş atı bin cehennemi birden

Kardeşliğin alıcı kuşu

Kalkar konar

Duran el

Gitmeyen ayak

Bir göz ki

Arkasında bir ölü sesi

Döner durur

Kardeşliğin alıcı kuşu

Kalkar konar

Bir açık yürekten bir ötekine

Bir bugüne bir yarına

Alıcı kuşu kardeşliğin.

12. Kardeşlik Acıları, Enver Gökçe (1920 – 1981)

Eren Eyüboğlu (1912 – 1988), Ev Çalışması, 1947

Kardeş, kardeş!

Alkış tutan ellerini kesmedim,

Tanklarımla tarhlarını ezmedim.

Ben kendi halimle müthiş kişi

Ben sevici sert ve delişmen…

Ve hürlük kardeşlik çırasını

Kendi hissemce götüren insan.

Biliyorum bu dünyada

Gökyüzü ve denizyüzü

Cümle çiçek ve cümle yemişler vardır

Biliyorum bu dünyada

Yalnız ve yalnız insanlar

Yani kardeşler vardır.

Beni şehir şehir beni,

Beni köy kent beni

Beni usul, beni yolca götür

Kardeşlik treni!

Ağır yaralılar taşıyorum

İncinmesin kollarım, ayaklarım, ellerim

Işıltılı gündüzlere gitmeliyim

Acılar, darağaçları, kelepçe demirleri!

Bayram şenliklerine,

Demokrasi şenliklerine gitmeliyim

Uğruna şiir yazılan, döğüşülen, ölünen insanlar!

Yeter değil bana

Zaferlerin,

Yıllardır gece hücumlarına

Sokak savaşlarına katlandığım.

13. Elleri Var Özgürlüğün, Oktay Rifat Horozcu (1914 – 1988)

Ali Demir (1931 – 2015), Köy Manzarası, 1983

Elleri var özgürlüğün,

Gözleri, ayakları;

Silmek için kanlı teri,

Bakmak için yarınlara,

Eşitliğe doğru giden.

Ben kafes, sen sarmaşık;

Dolan dolanabildiğin kadar!

Özgürlük sevgisi bu,

İnsan kapılmaya görsün bir kez;

Bir urba ki eskimez,

Bir düş ki gerçekten daha doğru.

Yiğit sürücüleri tarihsel akışın,

İşçiler, evren kovanının arıları;

Bir kara somunun çevresinde döndükçe

Dünyamıza özgürlük getiren kardeşler.

O somunla doğrulur uykusundan akıl,

Ağarır o somunla bitmeyen gecemiz;

O güneşle bağımsızlığa erer kişi.

Bu umut özgür olmanın kapısı;

Mutlu günlere insanca aralık.

Bu sevinç mutlu günlerin ışığı;

Vurur üstümüze usulca ürkek.

Gel yurdumun insanı görün artık,

Özgürlüğün kapısında dal gibi;

Ardında gökyüzü kardeşçe mavi!